Archief

Theatergroep De Warme Winkel

Theatergroep De Warme Winkel is een acteurscollectief bestaande uit Mara van Vlijmen, Jeroen de Man, Vincent Rietveld en Ward Weemhoff. Door telkens met gastacteurs, eindregisseurs, kunstenaars en musici te werken is er een grote groep sympathisanten bij betrokken.

De Warme Winkel is een eigenzinnige theatergroep met een liefde voor geschiedenis en een grote fascinatie voor de eigen onoverzichtelijke en veelvormige tijd. Onze voorstellingen zijn niet zelden een energetische potpourri waarin we spelen met stijlen, vormen, cliché’s, iconen en verwachtingen. Ongepolijst, maar met liefde voor precisie, zijn onze voorstellingen vaak een zoektocht naar het onderwerp. Zo proberen we in een speelse, geestige en zware strijd de essentie en schoonheid ervan over het voetlicht te brengen.

Gerard Tonen was zakelijk leider a.i. van De Warme Winkel van april 2014 t/m november 2015. Voor meer informatie: www.dewarmewinkel.nl.

Derf

Geproduceerd in 2014 en stond van 28 april t/m 24 mei als lunchvoorstelling in Theater Bellevue in Amsterdam

Het gebeurt niet vaak dat iemand je een toneeltekst toestuurt en dat je meteen verliefd bent op die tekst, dat je meteen weet dat het een mooie en belangwekkende tekst is. Dit jaar overkwam dat Bureau Lommerde & Tonen.
Mathieu Güthschmidt stuurde ons een toneeltekst toe die Sophie Kassies speciaal voor hem had geschreven. De titel van het toneelstuk: Derf. We wisten meteen dat we wilden meehelpen de voorstelling te produceren. Dat we daar niet alleen in stonden, bleek wel toen Mathieu Güthschmidt de tekst ook aan Willibrord Keesen en Theater Bellevue liet lezen. Willibrord Keesen wilde het meteen regisseren en bij Theater Bellevue gaat het een maand lang als lunchvoorstelling spelen.

Een stokoude moeder, een volwassen zoon
Zij was ooit balletdanseres. Hij studeerde bedrijfskunde.
Zij gelooft in overgave, Tolstoi, liefde, zweet.
Hij is allergisch voor valse pathetiek.
Voor haar was hij de vaandeldrager van haar dromen.
Hij voelt zich alleen maar beklemd.

Allebei weten ze: deze eeuw is de hare niet meer.
Tot haar afgrijzen ziet zij de wereld veranderd in lichaamloze zakelijkheid en steriel genot. Haar zoon gaat er moeiteloos in op.
Nu ze sterft zet ze nog één keer alles op alles om tot zijn wezen door te dringen.
Hij probeert haar eindelijk van zich af te schudden.

Ze benutten hun laatste kans elkaar te bereiken, te raken, te confronteren. Tot op het groteske nemen ze stelling. Ze doen elkaar pijn, misschien in een ultieme poging te laten voelen hoe belangrijk ze voor elkaar waren.
Derf is een botsing tussen twee tijdperken, een adembenemende pas-de-deux van een moeder en een zoon.

De tekst werd speciaal voor Mathieu Güthschmidt geschreven door Sophie Kassies.
Eerder maakten zij samen Ik, Calvijn, dat genomineerd werd voor de Taalunie Toneelschrijfprijs 2010.

Tekst: Sophie Kassies
Regie: Willibrord Keesen
Spel: Mathieu Güthschmidt, Titus Boonstra
Decor: Sacha Zwiers
Kostuums: Ilse Vermeulen
Bewegingsadvies: Juanjo Arques
Productie: Bureau Lommerde & Tonen
Met dank aan: Rachel Beaujean, Louise Vine, het kostuumatelier van Het Zuidelijk Toneel

De voorstelling kwam tot stand met subsidie van het Amsterdams Fonds voor de Kunst.

De tekst werd geschreven met een werkbeurs van het Fonds Podiumkunsten.

Short

Tapas theater

Short stond in het najaar van 2014 en 2015 in vier theaters.

Short is een nieuw soort voorstelling. In plaats van dat het publiek de hele avond naar toneel of dans kijkt, of naar een concert luistert, willen we in Short de verschillende theatervormen op één avond brengen.
De vergelijking met een goed diner diende zich aan: de verschillende gerechten zijn zo op elkaar afgestemd dat ze elkaar versterken.
Ook de term tapas-theater kwam voorbij: In plaats van een zwaar hoofdgerecht kan het publiek deze avond genieten van lekkere, kleine hapjes, goed op elkaar afgestemd.

Wie naar deze Short gaat, krijgt zowel een toneelvoorstelling, een singer/songwriter, een choreografie als een cellokwartet voorgeschoteld. Elk onderdeel duurt zo’n twintig, vijfentwintig minuten. Daar tussendoor zijn er nog twee ultra korte films te zien.
Een dergelijke voorstelling past in deze tijd, denken wij. Publiek is gewend aan korte compacte items en informatie en zapt van het een naar het ander. Wij sluiten aan bij deze tendens en presenteren met dat gegeven kwalitatief hoogstaande podiumfragmenten.

Dit wil niet zeggen dat Short los zand is. De verschillende onderdelen zijn zeer zorgvuldig uitgekozen en op elkaar afgestemd. Niet dat er een duidelijk bindend thema is, maar de onderdelen hebben verschillende smaken die elkaar beïnvloeden en een diversiteit aan emoties opleveren, juist door de volgorde van de gebeurtenissen. Het publiek zal de voorstelling wel degelijk als één geheel ervaren.

Concept en samenstelling: Jos Groenier, Gerard Tonen, Wolter Lommerde; regie en vormgeving: Jos Groenier; medewerkers: Lottie Hellingman, Cecilia Moisio of Chris Tandy, Couperus Kwartet, Lavalu

1900/Novecento

Een toneelsolo van Alexander de Bruijn

Deze voorstelling verkochten wij in het seizoen 2013/2014

Een voorstelling vol humor en muziek, gebaseerd op de prijswinnende novelle van Alessandro Baricco (verfilmd als The Legend of 1900). Alexander de Bruijn maakt met 1900/ Novecento theater zoals het ooit is begonnen: een verteller, een publiek en een goed verhaal. Met deze simpele ingrediënten wordt een prachtige wereld vol bijzondere personages tot leven gewekt. Het is intiem en meeslepend verteltheater

Novecento’s verhaal gaat over het vinden van geluk, een zoektocht die ieder mens drijft. We leven in een wereld vol onbegrensde mogelijkheden. In die zin zijn we niet anders dan de immigranten op het schip, die verlangen naar een wereld die zich uitstrekt tot het oneindige. We verdrinken echter maar al te vaak in die veelheid. Novecento vindt de grootsheid juist in het kleine. Hij creëert een eindeloze wereld met slechts 88 pianotoetsen. Hij heeft niet meer nodig om alles te hebben.
Aan de hand van Tim Tooney beleven we de kracht van een goed vertelt verhaal en zien de grootsheid van die verbeelding.

De vormgeving van 1900/Novecento is dienstbaar aan het verhaal waardoor het aan te passen is aan verschillende ruimtes. Er is bewust gekozen de aankleding simpel te houden zodat de meeslepende beelden uit het verhaal in het hoofd van de toeschouwer kunnen ontstaan.
Het decor bestaat uit een verzameling antieke scheepskisten en een oude grammofoonspeler waar de muziek van het verleden door klinkt. Het lichtplan is in ieder (klein) theater in te hangen, met een lichtpeertje dat aan het plafond heen en weer slingert als enige uitzonderlijkheid.

Muziek speelt in 1900/Novecento natuurlijk een belangrijke rol. Gedurende de voorstelling zijn flarden te horen van jaren ’30-muziek, enkele zelfs van historische personages uit het verhaal. Nieuwe muziek is geschreven door Alexander de Bruijn. Ook in muzikaal opzicht laten we de woorden hun werk doen, door op belangrijke momenten in het verhaal de muziek slechts te beschrijven, zodat deze alleen weerklinkt in het hoofd van de toeschouwers.

Grijze zielen

Een toneelsolo van Thomas Oerlemans

Wij verkochten deze voorstelling in het seizoen 2013/2014

Grijze zielen is een monoloog naar de roman Grijze zielen van Philippe Claudel.
Thomas Oerlemans studeerde in 1999 op de Arnhemse Toneelschool af met de monoloog Olivetti 82. Hij is sindsdien werkzaam als acteur bij verschillende toneelgezelschappen zoals onder andere Het Zuidelijk Toneel en Mighty Society. Na het succes van deze monoloog komt Thomas Oerlemans, wederom onder regie van Fred Goessens, met een nieuwe monoloog, Grijze Zielen. Deze monoloog is een bewerking naar de gelijknamige bestseller van Philippe Claudel.

In Grijze Zielen kijkt een gebroken man terug op zijn leven als politieagent in een klein Frans dorp tijdens de eerste wereldoorlog. Sinds de moord op een zevenjarig meisje is zijn leven ontspoord. Tijdens zijn onderzoek naar de moord sterven meerdere vrouwen in het dorp en komt hij tot steeds meer inzichten die alles, in zijn normaal betrekkelijk rustige leven, veranderen.

In en emotionele reconstructie probeert hij de scherven van het verleden bij elkaar te vegen en weer aan elkaar te lijmen. Tevergeefs, de waarheid dringt zich op en uiteindelijk weet hij maar een enkele uitweg.

In deze monoloog wordt getoond hoe snijdend de pijn om de dood van een geliefde is, en hoe grijs het schemergebied tussen goed en kwaad.